Al op haar 18e kwam Marlene Rooseman in dienst bij de Amsterdamse politie. In tien jaar maakte zij daar van alles mee, bouwde een mooie carrière op. De laatste jaren schreef zij als (eind)redacteur menig politieverhaal. Onlangs nam zij ontslag om haar eigen tekstbureau te beginnen. De komende tijd schrijft zij voor Stessa.nl over grappige, warme en bijzondere herinneringen aan het politiewerk. Waarom koos je voor de politie? Zo jong al? ‘Politiewerk was niet mijn grote droom, het liep gewoon zo. Na het VWO in Lelystad wist ik niet precies wat ik wilde.In ieder geval moest het iets praktisch zijn. Ik begon aan een opleiding fysiotherapie. Na drie maanden ploeteren en de zoveelste onvoldoende wist ik: hier ligt mijn toekomst niet. Ik woonde destijds in Lelystad en mijn buurman werkte bij de politie in Amsterdam. Ik mocht een dagje met hem mee en was op slag verliefd. Wat een leuke mensen, wat een toffe baan. Ik solliciteerde, werd aangenomen en ging naar de duale HBO opleiding aan de politieacademie. Steeds drie maanden studeren en dan weer drie maanden ‘de straat op.’ Ik begon in de Jordaan.’ Moest je wennen? ‘Ja! Heel erg. Ik was jong, blond en tenger.Met slechts één gouden streep op mijn schouder. Dan ben je het mikpunt van grappen, zeker in Amsterdam. Hoevaak ik niet heb moeten horen… “Hé beambte, net begonnen met de opleiding zeker? Weet je al hoe je je uniform aantrekt?” Gelukkig kon ik er altijdom lachen.’ Wat heb je gedaan bij de politie? ‘In de loop der jaren werkte ik op allerlei politiebureaus en afdelingen. Onder andere bij de recherche, als teamleider bij de politieacademie en de laatste jaren als (eind)redacteur op de communicatieafdeling. Daar trof ik de perfecte combinatie van mijn hobby – schrijven – en politiewerk. Politieverhalen vind ik nog steeds de allermooiste.’ En nu dus schrijven? ‘Eigenlijk vond ik het redactiewerk met de dag leuker. Ik begon ook in mijn vrije tijd meer te schrijven. Als vrijwilliger voor NierNieuws bijvoorbeeld, blogs voor een verloskundige over zwanger- en moederschap, teksten voor de websites van kennissen. Ik kreeg steeds meer verzoeken en opdrachten. Daardoor groeide langzaamaan mijn wens om verder te gaan met schrijven. Misschien zelfs een eigen tekstbureau te beginnen. Dat leek me een geweldige uitdaging en ik had er alle vertrouwen in. Maar het betekende ook dat ik mijn baan moest opzeggen. Mijn baan bij de politieorganisatie die zo’n groot deel van mezelf is. Waar zoveel herinneringen liggen. Hoe neem je daarvan afscheid?’ Maar toch deed je het. ‘Inderdaad. Hoe moeilijk ook, ik heb besloten mijn hart te volgen. Ik heb ontslag genomen en mijn tekstbureau ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Ik richt me op het schrijven, redigeren en corrigeren van alle soorten tekst. De ene dag teksten voor de website van een biologisch restaurant, de andere dag een folder voor een reisorganisatie, de variatie vind geweldig. Uiteindelijk gaat het toch altijd om verdiepen in de doelgroep en ingewikkelde informatie pakkend en duidelijk maken.’ Een groot verschil zeker? Politievrouw of een tekstbureau? ‘Duidelijkheid, daar ligt mijn kracht. No nonsense. Daarom koos ik ooit voor de politie. En daarom kies ik nu voor het schrijfwerk. Daarin zie ik wel overeenkomsten. Daarom moest mijn tekstbureau ook een duidelijke naam krijgen. Wat is die uitspraak ook alweer? Oh ja, walk your talk! Daarom koos ik voor BureauTekst. Maar mijn leven is nu totaal anders ja. Daarom vind ik het ook erg leuk om de blogs over mijn politieherinneringen te schrijven. Misschien helpt dat me een klein beetje afscheid nemen van de organisatie waaraan ik mijn hart voorgoed verloren ben.’
